“Er is hoop, zolang we durven na te denken.”
Hoe kom je, op een herfstige vrijdagochtend, via ‘Zomergasten’(Tg Stan), de rechtbank, een winkeldievegge die niet op een dievegge lijkt, het tijdelijk geopende Stedelijk Museum, ‘Adem’ in Frascati, ‘De Barbaren’ van Baricco, verontrustende en inspirerende ‘Tegenlicht’ documentaires, na een week met veel koffie, suikerbrood, taart, momenten van wanhoop, vermoeidheid en van nog veel meer, hoe kom je op zo’n vrijdagochtend tot zo’n plezier als ik vanmorgen had? Daarop is in dit geval maar één antwoord mogelijk: Julia, Minjon, Sanne, Niels en Niels, Zip, Florie, Zarah, Laura, Jordy, Seline en Sabine. Dat klinkt best klef misschien, maar het moet gezegd, zij waren het.
In deze tijd waar het weinig verheffende debat over ‘de islam’ de krantenkopen ontsiert, van bezuinigingen op kunst, van hun rechtervingers aflikkende politici, van verdwijnende boeren maak ik me soms zorgen. Waar moet het naartoe met de wereld? Gaan we wel goed om met onze aardbol, met elkaar, met de ander, met dat wat ons vreemd is en onbekend? Is er toekomst voor de kunst, voor de boeren, voor onszelf?
En dan is daar een verdiepingsweek met twaalf studenten, die zich ook allerlei vragen stellen. Die daar soms ontstemd van raken en soms boos, soms verdrietig en opstandig, maar die de kaas niet van hun brood laten eten en de toekomst opeisen. Dus toen ik vanmorgen op school kwam, na de studenten vanaf gistermiddag alleen achter te hebben gelaten, bleek er een explosie te hebben plaatsgevonden. Een explosie van daadkracht, van denkwerk, van gebundelde krachten en van expressiviteit. Een explosie van plezier, eigenzinnigheid, onafhankelijkheid. Een explosie van kranten (die helaas weer moeten worden weggehaald vanmiddag), van filmmateriaal, van inzichten. En zo gaven die twaalf me het gevoel dat er altijd hoop is, altijd beweging. Omdat er hoop is, zolang we na durven te denken. Leve de OPP-s!
Door Judith Wendel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten